Porzucone Dziecko

 Porzucone Dziecko

Gdy serce ranne, roztrzaskane, krwawiące wielkimi łzami

Gdy własna matka, traktuje jak śmiecia, słowami ciągle rani

Gdy patrzy z pogardą, swoje dziecko ignorując

Gdy jedno dziecko odrzuca, inne dzieci zaś miłując

Gdy serce porzucone, jak zgwałcone, a umysł zrujnowany,

Gdzie ból rozrywa duszę i ciało, bo nie ma miłości mamy

Wtedy wspomnienia wracają, jak szalone demony

Emocje, jak tornado robią swoje, będąc przez nie duszony.

Przechodząc senne koszmary, jak stado wilków wyjące

Gdzie mama swe dziecię porzuca, słowami jak igły przeszywające

Koszmary, gdzie wzrok mamy, jak spojrzenia otchłani

Pozostawiając swe dziecię, autobusem odjeżdżając z oddali

Dziecko porzucone, samotne łzami się zalewa

Budząc się z koszmaru, bojąc się, że mama się gniewa

Drżącym ciałem płacząc do poduszki, swym strachem przerażającym.

Pytając się Boga! Co zemną nie tak! tonem błagającym.

Bólem i strachem, zasypiając ze zmęczenia,

Bez odpowiedzi, emocjami do życia zniechęcenia

A gdy świt zawita, a dziecko budzi się rano

Emocje schowane, by żyć jak co dzień, lecz serce złamano

I jedna myśl dziecka, by na miłość zasłużyć

Daremne te próby, choć stara mamie nasłużyć

W domu sprzątając, kwiaty zbierając, mamie pomagając

I ciągle to samo, ciągłe odrzucenie, co dzień to odczuwając

Bolesne lata mijają bez miłości i czułości.

Dziecko czując się jak śmieć, w sercu smutne, udając radości

Lata swe marnując, w strachu do potrzeb mamy się stosując

Bez życia i nadziei, bez sensu istnienia, swe życie rujnując

I ciągle te pytanie, siebie zadręczanie, co z zemną nie tak?

Czy to kara Boska?, a może czegoś mi brak?

Koszmary wracają, choć ciągle się zmieniają

Choć te same emocje, te same słowa, które tak ranią

Dziecko niedoceniane, przez życie z poniewierane

Dziecko, przez mamę pogardzane, dziecko co straciło w siebie wiarę.

Choć czasami je widziała i wtedy krytykowała

Dziecko pokornie krytyki przyjmowało, służyło, jak mama potrzebowała.

Ojciec nic nie lepszy, lecząc swe kompleksy

Swe dziecko zawsze krytykował, bo zawsze chciał być lepszy

Dziecko poniżając, każde słowa obalając, każdy czyn krytykując

Inne dziecię chwaląc, sercem je miłując

Obrona nieustana i dziecko w siebie zwątpiło

Bojąc się spać, by znowu się nie śniło

Przez ojca atakowane, przez matkę odrzucane

W depresji i rozpaczy, chciało być pokochane

Przytulone, dobrym słowem pochwalone

Aż pewnego razu, dusza udręczona, miała myśli szalone

Dusza zgwałcona, śmierci pragnęła,

I pewnej zimnej nocy, dusza w jednym czasie stanęła

Dusza zamilkła, oczka zamknięte.

Łzami na policzkach, a serce pęknięte.

I bólu już nie było i wszystko się skończyło

Śmierci przytulone, przez śmierć pokochane, śmierci oddane

Tak się skończył żywot dziecka, przez śmierć dziecko zabrane

Pogrzeb był skromny, z wyrzutami sumienia

Tak się kończą historię, gdy dziecko umiera od zranienia

Gdy serce pęka, żalu i bólu, gdy samotność rodzicom dziecko zabiera.

Karolina Hirth