Moja przemiana w rok

 Moja przemiana na terapii hormonalnej :)

  Mija rok, odkąd obcym ludziom w realu ogłosiłam, że jestem kobietą Transpłciową i że przejdę terapię hormonalną. 

W przyrodzie tak bywa, że ona robi psikusy i miesza geny, odbiera i daje różne rzeczy, co powoduje różne konflikty i problemy, w taki sposób można dostać ciało w jednej płci, a mózg w drugiej i jest to bardzo bolesne.     

Spotkałam się z tymi osobami i było mi bardzo ciężko, bo nadal nie mogłam być sobą i przez to cierpiałam, czułam się jak potwór, jak w klatce, widząc jak inni się bawią, a do tego musiałam udawać kogoś kim nie jestem - chociaż przecież powiedziano mi, że mogę być sobą. Niestety to nie jest takie proste i czułam, jak na mnie patrzą i jak myślą, co mi nie pomagało. Wiedziałam jak wyglądam i co muszę robić, tłumiłam siebie i się kontrolowałam, bo bałam się pokazać jaka jestem naprawdę. 

W październiku udało mi się zacząć terapię hormonalną i po kilku miesiącach przejść różnych granice, spełnieniu swoich marzeń. Dziś jestem już całkiem inną osobą i to nie tylko fizycznie, ale i psychicznie, duchowo, emocjonalnie i społecznie. Sama jestem w szoku, bo wydawało mi się to niemożliwe. Ja taka głupia, brzydka i słaba, nie wierzyłam w to, że mi się to kiedyś uda, a jednak jestem w takim miejscu, że jestem w szoku, bo marzenia stały się faktem. Nadal mam depresje, myślę o śmierci i mam masę problemów ze sobą, ale zdecydowanie jest lepiej i czuje się sobą.

Z pewnością część osób nie potrafi sobie tego wyobrazić, ale nigdy nie czułam się normalnie, nie czułam się sobą, czy szczęśliwa, nawet na urodziny, na gwiazdkę, czy w dobrych chwilach w życiu, jak zabawa na plaży. Dopiero teraz, gdy zaczęłam żyć zgodnie z tym jak czuję, kim się czuje i jak odbieram świat, poznałam normalność, poznałam co to znaczy być sobą, uśmiechać się do ludzi, do siebie i cieszyć się życiem, kochać siebie i być dumną z tego kim się jest.

Mam świadomość, że zawsze będę cierpieć, zawsze będę zazdrościć i czuć, że jestem gorsza od innych kobiet. Zawsze będę czuć ból utraconych lat i tego, co los mi odebrał. Gdy będę umierać, ten ból będzie ze mną, ale jednocześnie zabiorę ze sobą szczęśliwe chwilę, wspomnienia o tym, że byłam sobą, że poczułam tą wolność, pewność siebie i dumę, że kochałam swoją kobiecość i że mogę umrzeć jako kobieta. 

To niewiarygodne, że przed terapią robiąc test MMPI pokazało mi zaburzenia, takie duże, że powinnam iść do szpitala psychiatrycznego, albo poddać się poważnej psychoterapii. a gdy po pół roku powtórzyłam test. Pokazało wszystko w normie u mnie, a jedyny wysoki wynik, to moja kobiecość. Co pokazuje, jak ważne jest bycie sobą dla psychiki i zdrowia. Teraz zaczynam wyglądać tak, jak powinnam, tak jak jest zgodne z moim sercem i umysłem i celebruje to, bo kocham swoją kobiecość. 

Niżej fotki z imprezy zeszłego roku i z tych wakacji :)